Ξέρουν πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές.
Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.
Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους...
Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα.
Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία.
Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους...
Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα.
Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία.
Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα που δεν φορέσες ποτέ τα παπούτσια τους.
Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται.
Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες…
Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς.
Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...
πηγή
